Ημέρα 6η και αν και πάει να χαθεί το γέλιο κρατάμε γερά. Συνεχίζουμε να λαμβάνουμε κλήσεις από ανθρώπους που έχουν ανάγκη από τρόφιμα, από ένα πιάτο μαγειρευτό φαγητό, από ψυχολογική στήριξη.
Πολλοί συμπολίτες μας σιτίζονταν από διάφορες δομές και κατά τόπους ιερούς ναούς οι οποίοι έπαυσαν τις δράσεις τους. Κάθε μέρα αυξάνει ο αριθμός των αιτημάτων για βοήθεια.
Για μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη σχετικά με τη σίτιση και τη φροντίδα τους και βρίσκονται ήδη σε απόγνωση για το τι θα γίνει το επόμενο διάστημα.
Περιδιαβαίνοντας σήμερα την πόλη κάνοντας δρομολόγια παραλαβών και παραδόσεων κατάλαβα τη δυσκολία του μεγάλου αυτού εγχειρήματος και ένιωσα την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συναδέλφους μου που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Για μας που “διακονούμε ” ανθρώπους και η δουλειά μας είναι η καθημερινή επαφή μαζί τους, χρειάζεται σθένος και υπερπροσπάθεια μερικές φορές ώστε να ανταπεξέλθουμε. Οι συνάδελφοι μου ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, όλοι μας το γνωρίζουμε καλά αυτό.
Τις κρίσιμες αυτές μέρες πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη από έναν λόγο ενθάρρυνσης, από ένα χτύπημα στην πλάτη, από ένα χαμόγελο.
Σε κάθε τηλεφώνημα, σε κάθε σακούλα με τρόφιμα, σε κάθε δρομολόγιο, πρέπει εμείς να ξεπερνούμε τον εαυτό μας, τους προσωπικούς φόβους μας, την κούραση μας ενίοτε και να είμαστε εκεί για τον φοβισμένο, για τον αδύναμο, για τον ηλικιωμένο που του λείπουν τα παιδιά του, για τον ανήμπορο, γι’ αυτόν που παθαίνει κρίσεις πανικού, γι’ αυτόν που αναρωτιέται αν θα ξημερώσει και τι μέλλει γενέσθαι. Δεν είναι απλά ένα κοινωνικό έργο, δεν πρόκειται για απλή διεκπεραίωση. Είναι υπέρβαση. Γιατί είναι δύσκολο μέσα στην ανησυχία να γίνεσαι η ησυχία του άλλου.
Ο κόσμος σήμερα είναι πιο “παγωμένος”, πιο ανήσυχος, πιο αμήχανος από χθες. Βλέπω τις αντιστάσεις να κάμπτονται καθώς βλέπω και τη δική μας κούραση να μεγαλώνει.
Είναι σημαντικό να μείνουμε σε αυτή τη δοκιμασία ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Για πολλοστή φορά κάνω έκκληση σε όλους να μείνουμε ψύχραιμοι, να μείνουμε ενωμένοι, να μείνουμε “άνθρωποι” μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη δοκιμασία.
Όταν κάνετε τα ψώνια σας, βάλτε στο καλάθι και μερικά τρόφιμα για όσους δεν έχουν. Συνεχίστε να μας στηρίζετε προσφέροντας δωροεπιταγές και βοήθεια για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας. Ενισχύστε την αλυσίδα βοήθειας μέχρι να βγούμε από τη δυσκολία. Θέλουμε τη συμβολή σας σε κάθε επίπεδο. Κοινοποιήστε ακόμη και την απλή αυτή ανακοίνωση.
Εύχομαι αυτό που είναι μπροστά μας να μη μας καταπιεί. Να βγούμε σύντομα από τη δυσκολία. Να γίνουμε καλύτεροι μέσα στη δοκιμασία. Να αντέξουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Όσο μπορώ, τόσο με την επαγγελματική μου ιδιότητα, ως αιρετή στον Δήμο Καλαμαριάς αλλά κυρίως ως ιδρύτρια και συντονίστρια της Εύνοιας, θα συνεχίσω με όλους τους υποστηρικτές και εθελοντές να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στον συνάνθρωπο. Φυσικά δεν θα σταματήσω να λέω πως αυτό το μεγάλο έργο είναι έργο συλλογικό. Σας ευχαριστώ όλους!
“Εως ότου φως μου βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου…”
Συνεχίζουμε!
Μπέττυ Φ. Σεμακούλα